Illuster en obscuur

Iedereen heeft gehoord van de Vrijmetselaars, de maffia en de ’ndrangheta, de Bilderberg-conferentie en het World Economic Forum. Van Opus Dei en de Rozenkruizers, de Illuminati, de Ku Klux Klan en de Moon-sekte. Van Vindicat en de Orde van de Blauwe Hand. Maar wie heeft ooit gehoord van de PTHT?

Terwijl de Psycho-Therapeutische Hobbyclub Twente, zoals dit genootschap voluit heet, toch al vijftig jaar bestaat, En het is niet eens zo geheim als sommige andere gezelschappen: de PTHT is weliswaar onvindbaar in officiële registers, maar heeft een openlijke website waarop zelfs een aanmeldingsprocedure aangeklikt kan worden.

Niet dat er de laatste decennia veel nieuw bloed bijgekomen lijkt te zijn. Het heeft er alle schijn van dat het gezelschap dat de PTHT een halve eeuw geleden oprichtte, de gelederen gesloten houdt. Hooguit werden enkele ‘corresponderende ereleden’ toegelaten, zoals André Volten (1925-2002), David Lynch (1946-2025), Huub Kortekaas en Opa Amu uit de Zuid-Chinese regio Guangxi.

Boze tongen beweren dat de PTHT nog steeds uit slechts drie personen bestaat. Het zouden witte, mannelijke babyboomers met zeven vinkjes zijn. Vrouwen zijn er, voor zover bekend, in de halve eeuw bestaan van de PTHT nooit aan te pas gekomen. Om over minderheden maar te zwijgen.

De PTHT is opgericht in de vroege jaren zeventig van de vorige eeuw, het gouden decennium van de psychotherapie – vandaar de naam. Psychotherapeuten waren vijftig jaar geleden wat influencers en communicatiegoeroes vandaag de dag zijn. Iedereen liep achter hen aan. Met wat goede wil is psychotherapie op te vatten als de kiem van de hedendaagse ik-cultuur. 

De bakermat van de Psycho-Therapeutische Hobbyclub Twente ligt, zoals de naam al zegt in Twente. Meer in het bijzonder aan de Technische Hogeschool Twente (THT), tegenwoordig Universiteit Twente (UT). Aan het nauwelijks nog vindbare oorspronkelijke briefhoofd van het obscure en ondoordringbare genootschap is dat goed te zien. In dezelfde periode waarin de PTHT ontstond, zagen vele andere organisaties in Twente het levenslicht. Wij noemen slechts de Nederlandse Lezingenservice, het Pandapaté Project, Ideeënbureau ‘Aambeeld’ en Popgroep Kut.

De doelstellingen van de PTHT zijn diffuus.

Wazig is misschien een beter woord. Bevordering van kwaliteit lijkt soms in het vaandel te staan, maar het tegendeel lijkt nu en dan evenzeer te gelden – Daan Roosegaarde en Geert Mak werden ooit door de PTHT gecanceld vanwege een teveel aan kwaliteit. Voor het brengen van saluten aan bepaalde plaatsen of historische gebeurtenissen komt de PTHT sporadisch in touw. Soms ook voor het ophelderen van al dan niet groeiende misstanden en -verstanden. Zo toog de PTHT naar Parijs in een poging de vinger te leggen op de kennelijk veranderende betekenissen van ‘deux’ en ‘trois’.

Veel van wat de PTHT onderneemt onttrekt zich aan het publieke oog, Niet alles wordt een succes, en dat is misschien maar goed ook. Een poging om met een soldeerbout en huishoudmiddelen in de tuin een kleine kernreactor in elkaar te flansen bleef onvoltooid.

Een ode aan de belangrijke wiskundige Joseph Fourier (1768-1830) werd abusievelijk gericht aan zijn broer Charles. Het voornemen om een gezonde appel te eten bij een standbeeld van Alan Turing mislukte totaal, hoewel er drie standbeelden van Turing bestaan.

Of er nog veel toekomst zit in de Psycho-Therapeutische Hobbyclub Twente valt te bezien. Is er in dit ik-tijdperk nog wel plaats voor zulke illustere gezelschappen, die zich van nature buiten de openbaarheid houden? Op de jongeren schijnt de PTHT nauwelijks aantrekkingskracht uit te oefenen – of misschien zijn de toelatingscriteria wel te streng. 

Of de vitale erfenis van de PTHT ook voor de generaties na ons behouden zal blijven, is helaas volkomen ongewis.